یادداشت‌های چند خانم طلبه

«بِسْمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم»

مطمئناً نمی‌شود در یک مطلب صفر تا صد محیط حوزه را بیان کنیم، اما من می‌خواهم مواردی از حوزه را که در ذهنم بزرگنمایی شده به تصویر بکشم.

از دور که ساختمان را می‌بینم دلم غنج می‌رود. یک ساختمان سه طبقه با معماری اسلامی، که رنگ آبی به زیبایی در آن خودنمایی می‌کند.

در ابتدای راه‌پله و ورودی همیشه عاشق رد شدن از زیر آن چهار‌چوبی هستم که دورش گل‌های پیچک به خوبی رشد کرده‌اند.

وارد که می‌شوی کادر حوزه را در تکاپو و تلاش می‌بینی، افراد مخلصی که صبورانه سختی‌ها را به جان می‌خرند تا مشکلی در روند تحصیل طلبه‌ها به وجود نیاید.

اولین باری که با مدیر آشنا شدم، روزی بود که برای تکمیل پرونده به مدرسه مراجعه کردم، خانمی خاکی و خودمانی که وقتی سِمَت‌ِشان را از ایشان پرسیدم و جواب «مدیر هستم» را شنیدم، قند در دلم آب شد و با خودم گفتم: «خب مدیر که شما باشید نود درصد قضیه حله!» دوست داشتم همین جمله را به زبان آورم اما خجالت کشیدم و تنها لبخندی زده و اظهار خوش‌وقتی کردم.

به جرأت می‌توانم بگویم که در این مورد اغراق نکردم و همیشه مهربانی و لطف این مدیر لایق و توانمند، استاد عزیز و سیده‌بانوی محترم روضه‌خوان اهل‌بیت (علیهم‌السلام) شامل حال ما شد و حتی آن اوایل، روزی که به دلیل تاخیر ده دقیقه‌ای مورد توبیخ ایشان قرار گرفتم و بغض در گلویم دوید هم مهربانی و دل‌سوزی را در چهره‌شان می‌دیدم.

با این که در وهله‌ی اول وقتی با معاون مدرسه برخورد می‌کنی با چهره‌ی جدی و قاطع ایشان روبرو می‌شوی و از روزهای پیش رو می‌ترسی اما هنگامی که در کلاس درس منطق ایشان حاضر هستی از اول تا آخر کلاس، آرامش و معنویتی عجیب از او می‌بینی و درس‌های اخلاقی زیبایی یاد می‌گیری که تا ابد برایت ماندگار و دوست‌داشتنی است.

وقتی سخن از معاون پژوهش در میان باشد در دلم دعاها نثارشان می‌کنم، چهره‌ی دوست‌داشتنی و سرشار از محبت ایشان که همیشه جویای احوال اطرافیان است و مشوق همه برای رشد و پیشرفت در همه‌ی زمینه‌ها.

دوست دارم از همه‌ی اساتید بزرگوارم بنویسم اما در این کوتاه نوشت مجال نیست و امیدوارم به بزرگواری خود بر من ببخشایند و در هر کجا که هستند توفیقاتشان روزافزون شود.

حوزه را باید خودت بروی و ببینی تا متوجه شوی که آن‌‌جا محل رفت‌وآمد ملائک و محیط پر عطر و بوی بهشتی چه آرامش‌بخش و با صفا است.

از نوشته‌های روی در و‌‌ دیوار، از چفیه‌ها و سربندهای آویزان، از کلاس‌های سرشار از شادی و بگوبخند و از مراسمات معنوی و اخلاقی هر چه خوبی بگویم، کم گفته‌ام و حق مطلب را ادا نکرده‌ام.

پس تو خود در این مسیر هدایت قدمی بردار تا خداوند هزاران قدم به سوی تو بردارد!

مخاطب مجازی من! حتما ضرب‌المثلِ «کوه به کوه نمی‌رسه، اما آدم به آدم می‌رسه» را شنیده‌ای! بله آدمها یک روز به هم می‌رسند، با همه‌ی خوبیها و بدیهایی که در حقِّ هم کرده‌اند؛ هر جایِ دنیا که باشند. حتی من و تویِ مجازی هم یک روز به هم می‌‌رسیم. شاید در آینده‌ای خیلی دور و شاید هم خیلی نزدیک … این یک فرض محال نیست، می‌گویی نه؟! پس با من همراه شو تا برایت بگویم …

به قول «آقا جانم» دنیا با همه‌ی بُزرگیَش، خیلی کوچک است، چه کسی فکرش را می‌کرد که من و دوست مجازیم امروز در یک مدرسه، یک کلاس، در کنار هم پایِ درس استاد بنشینیم؛ دوستی که قریبِ یکسال از نوشته‌های مجازی‌ شناختَمش، حسش کردم، در ذهن تجَسُمش کردم، با نوشته‌هایش، همراهِ با او شاد شدم، غمگین شدم …

دوستِ مجازیِ من امروز شده حقیقی، حقیقیِ حقیقیِ حقیقی، خانمِ حقیقی.

از قضایِ روزگار هر دویِ ما مهمان یک مدرسه شدیم. اوایل فکر می‌کردم تنها یک تشابه اسمیست، تا اینکه یکی از پستهای دوستِ مجازیم منتخب شبکه شد؛ کامنتی برایش فرستادم و ذیل آن نوشتم: «آیا شما همان خانمِ حقیقی، که در مدرسه‌ی … کلاسِ … درس می‌خواند، هستید؟!»

مدیر وبلاگ پاسخ داد: «بله، ایشان …»

و من نوشتم: «سلام همکلاسی، فردا می‌بینمت.»

من و خانم حقیقی الآن در کنار هم درس می‌خوانیم، هم مباحثه‌ای هستیم، درد و دل می‌کنیم، چای می‌خوریم … ما شدیم دو تا دوستِ حقیقـی. 

مخاطبِ مجازیِ من! شاید من و شما هم یک روز در دنیای حقیقی به هم برسیم …

ــــــــــــــــــــــ

پی‌نوشت: فضای مجازی یکی از جاهاییست که می‌توان با طرز فکر و حتی شخصیت آدمها آشنا شد و آنها را شناخت، پس مهم است که چه چیزی می‌نویسی‌ و چه تصویری منتشر می‌کنی. پشتِ این نوشته‌ها و عکسها هاله‌ای از شخصیت تو نهفته است، پس مراقب باش دیگران چگونه تصوری از تو در مجازی دارند.

به نام خدا

از‌ میان‌ سر و ‌صدا و فریاد‌های از سر شوق، به خوبی نوای الله‌اکبر‌ شنیده می‌شود. 

مردی از میان جمعیت عبور می‌کند و شیرینی به‌دست، اوقات شیرین مردم را شیرین‌تر می‌کند. 

کمی آن‌ طرف‌تر، چند نفر، از پایه‌های سنگی میدان، بالا می‌روند و با تقلا و تلاش، مجسمه‌ی سنگی شاه را، حرکت می‌دهند. 

مدتی بعد، مجسمه با صدای بلندی به زمین می‌افتد و هزارتکه می‌شود. 

صدای سوت و کف و هلهله و تکبیر مردم در تمام میدان طنین انداز می‌شود. 

جوانان دور میدان حلقه می‌زنند و با شور یک ‌صدا فریاد سر می‌دهند:« در بهار آزادی، جای شهدا خالی.» 

یاد یاسر می‌افتم، یاد آن شبِ آخری که در مسجد دم گرفته بود:«زیر بار ستم نمی‌کنیم زندگی…»، قطره‌ی اشکی از چشمانم سر می‌خورد و با اشک آسمان یکی می‌شود. 

زیر قطرات، باران زمزمه می‌کنم، در بهار آزادی، جای یاسر خالی‌ست.

_______

توضیح نوشت؛ 

کتاب «آن مرد با باران می‌آید» به قلم خانم وجیهه سامانی، ماجرای شیرین انقلاب را از زبان یک نوجوان دوازده_سیزده ساله‌ی انقلابی، به نام بهزاد، بیان می‌کند و با قلمی روان از لحظه ‌‌لحظه‌های پر شور انقلاب می‌گوید. 

توصیه‌نوشت؛ 

شما هم این کتاب را بخوانید و همراه با صفحات باران خورده‌ی کتاب، هوای انقلاب را نفس بکشید:))