یادداشت‌های چند خانم طلبه

«بِسْمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم»

مطمئناً نمی‌شود در یک مطلب صفر تا صد محیط حوزه را بیان کنیم، اما من می‌خواهم مواردی از حوزه را که در ذهنم بزرگنمایی شده به تصویر بکشم.

از دور که ساختمان را می‌بینم دلم غنج می‌رود. یک ساختمان سه طبقه با معماری اسلامی، که رنگ آبی به زیبایی در آن خودنمایی می‌کند.

در ابتدای راه‌پله و ورودی همیشه عاشق رد شدن از زیر آن چهار‌چوبی هستم که دورش گل‌های پیچک به خوبی رشد کرده‌اند.

وارد که می‌شوی کادر حوزه را در تکاپو و تلاش می‌بینی، افراد مخلصی که صبورانه سختی‌ها را به جان می‌خرند تا مشکلی در روند تحصیل طلبه‌ها به وجود نیاید.

اولین باری که با مدیر آشنا شدم، روزی بود که برای تکمیل پرونده به مدرسه مراجعه کردم، خانمی خاکی و خودمانی که وقتی سِمَت‌ِشان را از ایشان پرسیدم و جواب «مدیر هستم» را شنیدم، قند در دلم آب شد و با خودم گفتم: «خب مدیر که شما باشید نود درصد قضیه حله!» دوست داشتم همین جمله را به زبان آورم اما خجالت کشیدم و تنها لبخندی زده و اظهار خوش‌وقتی کردم.

به جرأت می‌توانم بگویم که در این مورد اغراق نکردم و همیشه مهربانی و لطف این مدیر لایق و توانمند، استاد عزیز و سیده‌بانوی محترم روضه‌خوان اهل‌بیت (علیهم‌السلام) شامل حال ما شد و حتی آن اوایل، روزی که به دلیل تاخیر ده دقیقه‌ای مورد توبیخ ایشان قرار گرفتم و بغض در گلویم دوید هم مهربانی و دل‌سوزی را در چهره‌شان می‌دیدم.

با این که در وهله‌ی اول وقتی با معاون مدرسه برخورد می‌کنی با چهره‌ی جدی و قاطع ایشان روبرو می‌شوی و از روزهای پیش رو می‌ترسی اما هنگامی که در کلاس درس منطق ایشان حاضر هستی از اول تا آخر کلاس، آرامش و معنویتی عجیب از او می‌بینی و درس‌های اخلاقی زیبایی یاد می‌گیری که تا ابد برایت ماندگار و دوست‌داشتنی است.

وقتی سخن از معاون پژوهش در میان باشد در دلم دعاها نثارشان می‌کنم، چهره‌ی دوست‌داشتنی و سرشار از محبت ایشان که همیشه جویای احوال اطرافیان است و مشوق همه برای رشد و پیشرفت در همه‌ی زمینه‌ها.

دوست دارم از همه‌ی اساتید بزرگوارم بنویسم اما در این کوتاه نوشت مجال نیست و امیدوارم به بزرگواری خود بر من ببخشایند و در هر کجا که هستند توفیقاتشان روزافزون شود.

حوزه را باید خودت بروی و ببینی تا متوجه شوی که آن‌‌جا محل رفت‌وآمد ملائک و محیط پر عطر و بوی بهشتی چه آرامش‌بخش و با صفا است.

از نوشته‌های روی در و‌‌ دیوار، از چفیه‌ها و سربندهای آویزان، از کلاس‌های سرشار از شادی و بگوبخند و از مراسمات معنوی و اخلاقی هر چه خوبی بگویم، کم گفته‌ام و حق مطلب را ادا نکرده‌ام.

پس تو خود در این مسیر هدایت قدمی بردار تا خداوند هزاران قدم به سوی تو بردارد!