یادداشت‌های چند خانم طلبه

«بِسْمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم»

چقدر زود گذشت انگار همین دیروز بود.
مانند فرشته‌ها با لباس و چادر سفید در حالی که سبدی کوچک پر از گل‌برگ در دست داشتیم از کلاس خارج شدیم و بر روی پارچه‌ای سفید که در راهرو پهن بود مسیر کلاس تا محل نشستن را پیمودیم و گل‌برگ‌ها را در هوا پراکنده می‌کردیم. چه حس‌وحال خوبی. فکر می‌کردیم مثل فرشته شده‌ایم و واقعا مانند فرشته‌ها بودیم؛ ساده، پاک و معصوم، و با چه ذوق و شور و هیجانی، ریز‌ریز خنده‌کنان در جای‌مان می‌نشستیم.

هنوز به خاطر دارم و گاهی اوقات مانند یک فیلم جلوی چشمانم می‌آید روزی که با لباس‌هایی به شکل گل، هر کدام به یک رنگ، نمایش گل‌های زیبا و خندان را بازی کردیم و یا آن دکلمه‌ی چهار صفحه‌ای را که از حفظ با انرژی و زیبا به تنهایی با لباس سفید و حرکت دست‌هایم به روی سِن خواندم و اجرا کردم.

آن روز را خوب به یاد دارم وقتی پس از مراسم، در عکاسی شهر همه یک‌به‌یک داخل شدیم و با یک چادر زیبا، دست‌های‌مان را به شکل قنوت گرفتیم و عکس انداختیم.

«جشن تکلیف» سوم دبستان؛ همان که با او بین تو و خدایت عهد بندگی و عبادت بسته می‌شود و تو که تا آن زمان در پی سرخوشی‌های کودکانه‌ات بودی مسئولیت این عهد بزرگ را با جان و دل می‌پذیری؛ اصلا تو از خیلی قبل‌تر منتظر چنین لحظه‌ای بوده‌ای و حالا به آرزویت رسیدی.

به یُمن این ایام خوش و با‌برکت میان عیدقربان و عیدغدیر، دخترم، در چهارده ذی‌الحجه به سن تکلیف رسیده و ما جشن عبادتی ساده برایش گرفتیم تا با خاطره‌ای خوب به استقبال این مهم برویم.

چه خوب است که این روز تکرار نشدنی را جشن بگیریم و با دست‌های خود تاج بندگی_چادر مشکی_ یادگار بانوی دو عالم را به دخترانمان هدیه دهیم.

«بِسْمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم»

آیا تا به حال به زنی به نام هاجر اندیشیده‌اید؟

اگر این زن یک راهبه، نابغه و یا کسی در این مایه‌ها بود تا به حال داستان‌ زندگی‌اش گوش فلک را کر کرده بود!

او که نامش هم برای انتخاب نام دخترانمان بین ما مأجور است.هاجر؛ همسر ابراهیم خلیل‌الله، مادر حضرت اسماعیل.

آیا تاکنون به ایمان این زن اندیشیده‌ایم؟

به راستی او کیست؟ شاهزاده یا کنیز؟

آیا به این فکر کرده‌ایم که او که بود و چگونه فرزندش را سال‌ها بدون حضور پدر، تربیت و بزرگ کرد که وقتی حضرت ابراهیم برای انجام دستور خداوند پس از سال‌ها دوری گزیدن به دیدارشان آمد، خود و فرزندش بی‌چون‌وچرا امر خداوند را پذیرفته و اسماعیل جوان با پای خود به قتلگاهش می‌رود؟!

همو که ابراهیم او را در صحرایی خشک و بی‌آب‌وعلف رها کرد و رفت! 

واو دست به دامان خدای ابراهیم شد و خداوند قادر در صحرای خشک چشمه‌ای به نام «زمزم» برای هاجر جوشاند تا از آبش اسماعیل کوچک و هزاران انسان سیراب شوند!

او کیست که پس از وفاتش در کنار کعبه دفن می‌شود و هزاران انسان، سالیان سال و هر ساله در طواف کعبه به دور قبر او نیز می‌گردند و حریمش حفظ شده است؟!

آیا تاکنون به ایمان، معرفت، بصیرت، تلاش، صبر، شکرگزاری و راضی بودن او به رضای پروردگار اندیشیده‌ایم؟!

چه خوب است که به این‌گونه زنان، اعمال، رفتار و جایگاه‌شان در نزد خداوند بیشتر بیاندیشیم و الگو بگیریم. 

«بِسْمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم»

وقتی دُرُست و خوب فکر می‌کرد، می‌فهمید که چند سال از عمر با ارزش و فرصت‌هایش را با سیر در گذشته‌ها از دست داده و بدون آن‌ که متوجه باشد حال و آینده‌اش را به فراموشی سپرده است؛ درست بر عکس آن چه باید باشد. او برای ناگواری‌ها مدام خودش را سرزنش می‌کرد و مانند میخی که به تخته چسبیده و جدا نمی‌شود گذشته را رها نمی‌کرد و هر لحظه، هر روز و هر سال آن‌ها را مرور می‌کرد و خود و خانواده‌اش را عذاب می‌‌داد.

البته نتیجه‌اش را هم خوب گرفته بود! تمام و کمال! مشکلات روحی و جسمی نتیجه‌ی جدایی‌ناپذیر خودخوری و عصبی شدن هر روزش بود. از این وضعیت به شدت رنج می‌بُرد، از زمین و زمان بدش می‌آمد و بیماری‌ درمانده‌اش کرده بود؛ باید فکری به حال خودش می‌کرد… .

یک روز سحر بر سجاده نشست و تمام اتفاقات گذشته را یک به یک مرور کرد؛ قلبش به شدت فشرده شد و اشک‌هایش بی‌امان بارید! هم دلش به حال خودش سوخت که با چه مشکلاتی مواجه شده و هم به حال خودش تأسف خورد؛ چه روزهایی که می‌شد به بهترین روز زندگی‌اش تبدیل شود ولی او آن‌ها را به جهنمی برای خود، خانواده و اطرافیانش تبدیل کرده بود. همه چیز از درون خودش بود. او راه را برای شیطان باز کرده بود تا در درونش رخنه کند! شیطان با بی‌صبری‌ها، زودرنجی‌ها، دلخوری‌ها و کینه به دل گرفتن‌ها به او نزدیک شده بود و کم‌کم در جانش نفوذ کرده بود تا جایی که رهایی از بند نفس و شیطان برایش غیر ممکن شده بود.

اما او نمی‌خواست به این راحتی تسلیم شود. باید خط بطلان بر تمام گذشته‌های ناگوارش می‌کشید و آن‌ها را رها می‌کرد تا روح و جانش آزاد شود؛ به خداوند توکل کرد و به معصومین (علیه‌السلام) توسل! و با تمام وجودش سعی کرد فکر گذشته را از خودش دور کند. رؤیاهای کودکی‌ به ذهنش خطور کرد که دوست داشت دختری با ایمان و موفق باشد؛ دختری سرزنده و شاد که به خانواده‌اش عشق بورزد، همیشه دوست داشت منحصر‌به‌فرد باشد و همه او را تحسین کنند. پس چرا از‌‌ رؤیاهای کودکی‌اش دور شده بود؟ چرا درمانده بود؟ شاید به این دلیل که رنگ دنیا به خود گرفته بود! آری او خوب می‌دانست که زندگی‌اش رنگ و بوی خدایی ندارد! چرا که اگر غیر از این بود، برای هر نگاهی، هر حرفی و هر بدی روح و روانش به هم نمی‌ریخت. ایمان و اخلاص در زندگی‌اش کم‌رنگ شده بود و این گره‌ی کور مشکلاتش بود.

پس با دلی امیدوار در مقابل خداوند به سجده افتاد و قلبش را مالامال از عشق خدا کرد، روزنه‌ای در دلش باز شد، قرآن را گشود و خواند:

قَالَ فَبِعِزَّتِکَ لَأُغْوِیَنَّهُمْ أَجْمَعِینَ 

ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﻋﺰﺗﺖ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻫﻤﻪ‌ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻣﻰﻛﻨﻢ!
إِلَّا عِبَادَکَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِینَ
ﻣﮕﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺎﻟﺺ ﺷﺪﻩﺍﺕ ﺭﺍ! *

______
*آیه 82و83 سوره‌ صاد