یادداشت‌های چند خانم طلبه

«بِسْمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم»

پنج سال قبل بود. یک شب که به مسجد رفته بودم، بعد از نماز، اعلان «پذیرش حوزه‌های علمیه خواهران» را که در مسجد زده بودند، دیدم. با دیدنش جرقه‌ای در ذهنم زده شد و شوری عجیب در قلبم به پا شد.

به یاد چند سال قبل افتادم که دفترچه‌ی ثبت‌نام را گرفته و چقدر تلاش کرده بودم که آماده‌ی امتحان ورودی حوزه شوم ولی از بخت بد در آن روز‌ها به شدت مریض شدم و نتوانستم در امتحان که مرکز استان و با فاصله‌ای سه ساعته برگزار می‌شد شرکت کنم. با وجود این که علاقه‌ی وافری به تحصیل در حوزه داشتم و بی‌رغبت به دانشگاه و اصلا همیشه عاشق درس و کتاب و مطالعه‌ بودم اما دست روزگار مرا از علایقم دور کرده بود… .

حالا وقتی پس از چند سال آن اعلان را می‌دیدم و جالب‌تر آن ‌که دیگر آزمونی در کار نبود و فقط نیاز به مدرک‌ دیپلم، حد نصاب رتبه‌ی علمی و مصاحبه بود، گل از گلم شکفت. شاد و شنگول از مسجد خارج شدم و صبح علی‌الطلوع، برای ثبت‌نام به حوزه مراجعه کردم.

به دلیل غیر حضوری خواندن دوره‌ی دبیرستان و فراهم نشدن شرایط ادامه‌ی تحصیل، درس ریاضی سوم را پاس نکرده بودم. اما در یک هفته همراه با معلم خصوصی، کتاب را تمام کرده و نمره‌ی خوبی گرفتم و مدرک دیپلمم آماده شد و رتبه‌ی علمی هم خدا را شکر، بالاتر از حد نصاب بود.

روز مصاحبه را خوب به یاد دارم؛ ماه رمضان بود. با اضطراب و استرس وارد و با آرامش خیال خارج شدم. خداوند خیر دهد استادانی که مرتب دلداری می‌دادند و وعده‌ی قبول شدن.

حالا که این‌ها را می‌نویسم بغضی در گلویم جا خوش کرده و چشمانم به نم اشک نشسته است. نمی‌دانم واقعا لایق این بوده‌ام که در مکان مقدس حوزه_خانه‌ی امام زمان ارواحنا له الفداء_ قدم بگذارم و یا آقا از سر مهر و عطوفت به این بنده‌ی مشتاقِ عاشقِ علم، نظری انداخته و مرا در وادی امن خود پذیرفته است.

نمی‌دانم کجا! اما جایی دیده و خوانده‌ام به این مضمون، که خداوند حجت را بر بنده تمام می‌کند؛ یعنی تو را در راه راست قرار داده و در آن جا هم امتحانت می‌کند، که خودت با چشمان خود ببینی که اگر در بهترین حالت و شرایط هم باشی باز تو انسان خوبی نمی‌شوی، چرا که مشکل از خود توست.

همیشه این مطلب دلهره‌ای در دلم می‌اندازد که نکند در این مکان مقدس درس بخوانم اما نتوانم آن‌گونه که شایسته است رفتار و عمل نمایم. البته همیشه سعی کرده‌ام که خوب باشم و خوب عمل کنم. حالا در چه حد موفق بوده‌ام، خدا می‌داند.

خدا نکند که روزی، کسی از ما مورد خطاب این تشبیه قرآنی واقع شود «کَمَثَلِ ٱلْحِمَارِ یَحْمِلُ أَسْفَارَا».(سوره جمعه، آیه۵)

و یا طبق روایات مصداق عالم بی‌عمل باشیم و عذاب‌های دنیوی و اخروی شامل حالمان شود. خدا کند همان‌گونه که خداوند نظر رحمت به ما کرده و امام زمان (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) ما را در خانه‌ی پر عطر و بوی بهشتی خود راه داده است، قدردان و عامل باشیم.